XX. mendearen hasieran, Meatzaldea (Trapagaran, Ortuella, Abanto-Zierbena eta Muskiz udalerriek osatzen dute) Europako meatze-ustiategi handienetako bat bihurtu zen. Euskadiko eta Estatuko txoko guztietatik, milaka lagun iritsi ziren meategi hauetan lan egitera. Hala, meatzariei ostatu emateko, herrixkak eraiki zituzten burdinazko mendien hegaletan, eta horrelaxe sortu ziren, besteak beste, Larreineta, La Barga, La Concha, Cadegal, Gallarta eta Arnabal, baita Zugaztieta ere, zeina 1877an altxatu baitzuten, eremuko azken basoan multzokatutako txabola-talde batetik abiatuta. Etxeak egurrezkoak ziren, eta elkarri atxikita zeuden, lerro irregularretan jarrita. Zalantzarik gabe, baina, meatzari-barrakoietan baino bizi-kalitate hobea zuten hor, une batzuetan 150 edo 200 lagun inguru pilatzen baitziren barrakoi haietan, lurrean bertan lastairen gainean lo egiteko. Aspaldiko barrakoi haien birsorkuntza bat dago Euskal Herriko Meatzaritzaren Museoan.

Meatzari-herrixka izateaz gainera, Zugaztietak natura- eta paisaia-ingurune ikusgarria eskaintzen du. XIX. mendearen amaieran, lehergaiak erabiltzen hasi ziren burdina aire zabalean erauzteko. Hala, toki batzuetan maila freatikora iristen ziren, eta, hori gertatzen zenean, ura ponpekin atera behar izaten zuten, meategian lanean jarraitu ahal izateko. Meatze-ustiapena utzitakoan, lurpeko ura gainazalera atera zen, eta, gaur egun, Zugaztietako mea-erauzketaren ondoriozko putzuak (Hostion, Blondis eta Parkotxa) laku zoragarriak dira, pasieran ibiltzeko eta naturaz gozatzeko apartak.