Charles Vignoles ingeniariak proiektatu zuen Bilbo-Barakaldo-Portugalete-Santurtzi linea, 1858an, Bilbo-Tutera trenbidearen luzapen modura, Abrarekin lotura egiteko, non kanpo-portu handi bat eraikitzeko asmoa baitzegoen. Arazo ekonomikoak eta Gerra Karlista tarteko, egitasmoa aldi batez eten zuten, baina, 1884an, beste emakida bat egin zen, eta lanak hasi ziren, Pablo Alzola ingeniari eta enpresako bazkidearen zuzendaritzapean. Bilboren eta Portugaleteren arteko tartea 1888an inauguratu zuten, eta 1889ko abenduan ireki zuten behin betiko, Najako kaian (Bilboko Areatzako zubiaren ondoan) eraikitako geltokia inauguratu zutenean. Euskadin, garai hartako trenbide-sareko burdinbide gehienek bide metrikoaren (bide estuaren) alde egin zuten; Bilbo-Portugalete lineak, baina, sei oin gaztelauko zabalera aukeratu zuen, 1.672 milimetrokoa.

Pablo Alzola ingeniari bilbotarrak sortu zuen, eta, gaur egun ere, jatorrizko diseinuaren elementu gehien-gehienak dauzka: bigarren mailako geltokia zenez (auzoetako geltokiak dira bigarren mailakoak, hirigune nagusietan ez daudenak), gorputz nagusi bat dauka, bi isurialdedun estalkiarekin errematatuta, altuera txikiagoko bi albo-hegalen artean.

Linea honen hastapenetan, bidaiarien trafikoak garrantzi handia zuen, eta horren erakusgarri da geltoki ugarirekin diseinatu izana, nasak bagoien altuerara jarri izana (Estatuan lehen aldiz), nasen ezaugarriak eta egunean hamazortzi orduz 100 tren baino gehiago ibili izana. Nolabait, aurre egin behar zitzaion Bilbotik Santurtzira iristen zen tranbiarekiko lehiari (tranbiaren ibilbidea trenbidearekin paralelo zihoan, eta Espainian elektrifikatutako lehena izan zen (1898)).

1926an, Santurtzirainoko tartea amaitu zuten azkenean, Portuko Lanen Batzordeak lagunduta. Dena dela, linea elektrifikatzeak ekarri zuen benetako hobekuntza, 1933ko abuztuaren 4an. Trakzio berriak trenen maiztasuna handitu zuen: lanegunetako puntako orduetan, 7 eta 15 minuturo zeuden trenak.