Pobeña-Kobarongo meatze-barrutia, dudarik gabe, Bizkaiko meatzaritzaren paisaiarik adierazgarrienetako bat da, baita lurraldeak XIX. mendearen erdialdetik jasan zuen meatze-jarduera latzarena ere. Bertan, Euskadiko burdina-erauzketak ekarritako ekoizpen-prozesuaren zati handi baten hondakinak daude, Bizkaiak ekonomiaren eta industriaren arloan izandako goraldiaren aztarnak. Barrutiak jarduera horren sekuentzia osoa eskaintzen du: aire zabaleko meategitik hasi eta, kostaldeko zamalekuaren bidez, mearen esportazioraino, materialak garraiatu, tratatu eta mekanikoki nahiz eskuz prestatzeko askotariko metodoetatik igaroz. Multzoaren kalitateak berak, natura-esparru paregabearekin batera, ahalegin handirik egin gabe birsortzen du meatze-kutsu handiko iragan hura.

Kontserbatutako aztarna adierazgarrien artean, nahitaez aipatu behar ditugu, duten egitura erraldoia dela-eta, bai Amalia Vizcaína meategiko bi labeak, zeinak 1900ean eraiki baitzituzten eta oraindik ere zutik baitaude, bai Castilloko mea-zamaleku izugarriaren hondarrak (zamaleku horrek lotura izan zuen McLennan konpainiak meategietako mea hartu eta lurralde ingelesetara bidean jartzeko erabiltzen zuen trenarekin). 2008an, itsasoko ekaitz batek metalezko egitura erauzi zion, baina, hala ere, harrizko oinarri zimendatu ikusgarria kontserbatzen du. Bizkaia osoan ez dago parekorik, eta barrutiko interesgune ikonografiko handienetako bat da, itsasora begiratzeko behatoki ikaragarria.

1962an, burdina-mineralaren legea jaitsi egin zenez, hautaketetarako instalazio bat eraiki zuten, karbonatoak kiskali ostean lortutako mineralaren jatorrizko legea hobetzeko. Minerala uhal garraiatzaile baten bidez iristen zen horraino, eta haren aztarna kontserbatzen da oraindik orain. Horrela, bidali beharreko minerala baino ez zen kargatzen, esterilak bazter utzita (zamalekuaren ondoan hautatu eta bereizten ziren). Prozesu horretan sortutako esterilak (hondakinak) zabortegi handietan pilatzen ziren; orain, birlandatuta daude.