Mende askoan, itsasadarra izan da Bilbo Handiko ekonomiaren motorra. Itsasontzi handiei Bilboren erdialderaino nabigatzen uzteak asko zailtzen zuen itsasadarraren bi ertzen artean ibiltzea, eta zubi konplexuak eraikita bakarrik konpondu zen egoera, zati batean. Muga hori deuseztatze aldera, txalupa txikiak agertu ziren ubidearen bi ertzetan; lehenik, arraunekin ibiltzen ziren, baina, gero, XX. mendearen hasieratik aurrera, motorra zuten, eta horregatik esaten zieten gasolino.

XIX. mendearen erdialdean, familia mordo bat iritsi zirenez industria ahaltsuak erakarrita, ibaiertzeko herriek tamaina bikoiztu zuten, eta, beraz, garraio-azpiegituren premiak eta eskaria areagotu ziren. Orduan, zubiak, tren- eta tranbia-lineak, errepideak eta abar eraiki bitartean, txalupek funtsezko eginkizuna bete zuten langileak fabriketara eramateko orduan.

Alabaina, azpiegitura modernoak eraikitzearen, autoa oro har erabiltzearen eta industria gainbeheran egotearen ondorioz, txalupen (gasolinoen) trafikoa izugarri murriztu zen. 70eko hamarkadan, hamar bat txalupak gurutzatu ohi zuten itsasadarra aldizka; gaur, berriz, bi linea erregular bakarrik daude jardunean: Urban-Barakaldo Erandiorekin lotzen duena eta Portugalete Areeta auzo getxoztarrarekin komunikatzen duena.